ในฐานะที่เป็นแม่ของเด็กที่มีอาการแพ้ถั่วลิสงอย่างรุนแรงนิโคลสมิ ธ ระมัดระวังเรื่องการอ่านฉลากและทำให้แน่ใจว่าครูและผู้บริหารโรงเรียนเข้าใจว่าการบริโภคแม้แต่ถั่วลิสงจำนวนเล็กน้อยก็สามารถฆ่าลูกชายของเธอได้

คมอรรคเดช ร่วมรักษ์,

การรับมือกับการแพ้เป็นสิ่งที่ท้าทาย – และได้มากขึ้นเมื่อเธอได้ยินเรื่องราวที่น่าตกใจ เมื่อมอร์แกนลูกชายของเธออยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่งนักเรียนคนอื่นไล่เขาไปรอบ ๆ สนามเด็กเล่นพร้อมกับแคร็กเกอร์เนยถั่วลิสงตะโกนว่า “ฉันจะฆ่าคุณ!”

“ เรารู้สึกตกใจ” นิโคลเล่าลูกชายของเขาซึ่งตอนนี้เป็นเด็กมัธยมต้นอายุ 16 ปีในโคโลราโดสปริงส์โคโล“ เราไม่ได้เตรียมไว้จริง ๆ ว่าใครจะรังแกเขาเพราะอาการแพ้อาหารของเขา”

ผลการวิจัยแสดงให้เห็นว่าเด็กหลายคนที่มีอาการแพ้อาหารรายงานว่าถูกรังแกหรือถูกแกล้งเกี่ยวกับสภาพ

เด็กประมาณ 8 เปอร์เซ็นต์ในสหรัฐอเมริกาแพ้อาหารอย่างน้อยหนึ่งมื้อและเด็กส่วนใหญ่มีอาการแพ้อาหารหลายอย่าง อาหารที่มีแนวโน้มที่จะเกิดปฏิกิริยาในเด็ก ได้แก่ ถั่วลิสงถั่วต้นไม้ (เช่นเม็ดมะม่วงหิมพานต์และวอลนัท) นมหอยและไข่

จากการสำรวจในปี 2010 ของผู้ปกครองเด็กที่แพ้อาหารมากกว่า 350 คนพบว่าเด็ก 35 เปอร์เซ็นต์ที่มีอายุ 5 ปีขึ้นไปถูกรังแกถูกล้อเลียนหรือถูกคุกคามเนื่องจากการแพ้อาหารและ 86 เปอร์เซ็นต์ของผู้ที่รายงานว่าเกิดขึ้นมากกว่าหนึ่งครั้ง

การรังแกส่วนใหญ่เกิดขึ้นที่โรงเรียน ถึงแม้ว่า 80% ของการข่มขู่จะถูกเพื่อนร่วมชั้นเรียนทำมากกว่า 20% รายงานว่าผู้ใหญ่รวมถึงครูและเจ้าหน้าที่โรงเรียนเป็นผู้กระทำความผิด

จากการสำรวจพบว่าในช่วงเวลาที่มีการข่มขู่บางราย มากกว่าครึ่ง – ร้อยละ 57 อธิบายถึงเหตุการณ์ทางกายภาพเช่นการสัมผัสกับสารก่อภูมิแพ้การโยนสารก่อภูมิแพ้หรือโบกมือให้พวกเขาและแม้แต่การปนเปื้อนโดยเจตนาของอาหารที่มีสารก่อภูมิแพ้อ้างอิงจากการสำรวจซึ่งตีพิมพ์ใน พงศาวดารของภูมิแพ้หอบหืด & amp; ภูมิคุ้มกัน

“ สิ่งหนึ่งที่ทำให้การแพ้อาหารแตกต่างจากการกลั่นแกล้งเพราะการพูดความอ้วนคือนอกเหนือไปจากความทุกข์ทางอารมณ์และจิตใจคุณยังเสี่ยงต่อการถูกทำร้ายร่างกายถ้าสารก่อภูมิแพ้ติดอยู่ในอาหาร ผู้เขียนดร. เจย์ลีเบอร์แมนผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านโรคภูมิแพ้และภูมิคุ้มกันวิทยาที่ศูนย์วิทยาศาสตร์สุขภาพมหาวิทยาลัยเทนเนสซีและโรงพยาบาลเด็ก Le Bonheur ในเมมฟิส

 

ลีเบอร์แมนตั้งข้อสังเกตว่าผู้ตอบแบบสำรวจไม่ได้รายงานอาการแพ้ใด ๆ เนื่องจากอาหารที่มีการปนเปื้อนโดยเจตนาน่าจะเป็นเพราะเด็กที่แพ้อาหารเห็นว่ามันทำเสร็จแล้วและไม่ได้กินอาหาร

การล้อเล่นหรือการกลั่นแกล้งในระดับใดนั้นเทียบได้กับการขาดความเข้าใจเกี่ยวกับความรุนแรงของอาการแพ้อาหาร แต่ผู้เชี่ยวชาญด้านการแพ้อาหารบอกว่าพวกเขาเคยได้ยินเรื่องราวมากมาย – เด็กที่มีอาการแพ้ถั่วลิสงที่มีเนยถั่วลิสงปนเปื้อนกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาหรือเด็กที่มีอาการแพ้นมที่มีนมพ่นใบหน้าของเขาผ่านฟาง

“ เด็กจำนวนมากและผู้ปกครองจำนวนมากไม่เข้าใจว่าสิ่งนี้เป็นอันตรายถึงชีวิต” มาเรียอาซบาลบาลซีอีโอของ Food Allergy and Anaphylaxis Network กล่าว “แต่เราก็เห็นสิ่งที่อันตรายที่สุดด้วย – ‘ฉันรู้ว่าสิ่งนี้จะเป็นอันตรายต่อคุณและฉันจะทำอันตรายคุณ'”

มีคำอธิบายหลายประการว่าทำไมการแพ้อาหารอาจทำให้เด็กเป็นเป้าหมายในการหยอกล้อผู้เชี่ยวชาญกล่าว เมื่อใดก็ตามที่เด็ก ๆ “ แตกต่าง” – ไม่ว่าจะสวมแว่นตาหรือไม่สามารถกินอาหารแบบเดียวกับเด็กคนอื่น – เด็กคนอื่น ๆ สามารถคว้าสิ่งนั้นได้ Acebal กล่าว

แต่ทัศนคติทางสังคมก็มีบทบาทเช่นเดียวกับการขาดความตระหนักว่าบางสิ่งบางอย่างที่ไร้เดียงสาดูเหมือนจะกินคุกกี้ที่มีร่องรอยของถั่วลิสงในนั้นสามารถทำให้เกิดปฏิกิริยาร้ายแรงในบางคนเธอกล่าวเสริม

และการแพ้อาหารเป็นเรื่องตลกในทีวีและในภาพยนตร์เธอกล่าว

“ฉันคิดว่าสังคมของเรารู้ดีกว่าจะพูดว่า ‘ฮ่าฮ่ามีเด็กนั่งเก้าอี้เข็น’ ผู้คนไวต่อสิ่งนั้น แต่เรายังไม่ได้ไปที่นั่นด้วยอาการแพ้อาหาร “เธอกล่าว

เพื่อป้องกันการกลั่นแกล้งที่โรงเรียนครูและอาจารย์ใหญ่จำเป็นต้องทำให้ชัดเจนว่าการแพ้อาหารไม่ใช่เรื่องตลก

“ อาจารย์และผู้บริหารจะต้องตกใจถ้าพวกเขาได้ยินคนที่ทำให้เด็กเป็นโรคเบาหวานหรือคนพิการอื่น ๆ ” อะซาบาลกล่าว “ความต้องการแบบเดียวกันนี้เกิดขึ้นสำหรับการแพ้อาหาร”

เหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับ Morgan Smith ผู้แพ้ถั่วต้นไม้งาปลาและหอยก็ถูกนำไปใช้อย่างจริงจังที่โรงเรียนของเขา เด็กผู้ชายที่ไล่ตามมอร์แกนถูกพักงานทั้งวัน เขาไม่เคยแกล้งมอร์แกนอีกเลยและทั้งสองก็กลายเป็นเพื่อนกันในภายหลัง

“ เราโชคดีมากที่หยุดเมื่อมันทำและโชคดีจริงๆที่เรามีอาจารย์ใหญ่ที่ทำให้เกิดขึ้น” นิโคลสมิ ธ กล่าว

อ้างอิงจาก American Academy of Allergy, หอบหืดและวิทยาภูมิคุ้มกัน, สัญญาณเตือนว่าเด็กถูกรังแกอาจรวมถึงภาวะซึมเศร้าหรือถอนตัว; ไม่อยากไปโรงเรียน การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการกินนิสัยการนอนหลับหรือการลดน้ำหนัก หรือนำกล่องอาหารกลางวันกลับบ้านเต็มรูปแบบหรือไม่ทานอาหารกลางวันที่โรงเรียนมอร์แกนเรียกร้องให้เด็กคนอื่นที่มีอาการแพ้อาหารแสดงออกและพูดและบอกผู้ปกครองและครูว่าพวกเขาถูกล้อเลียนหรือถูกคุกคาม

“ เรามีความคิดอยู่มากมายแล้วฉันพยายามจัดการกับอาหารที่อาจฆ่าฉันหรือทำให้ฉันป่วย” มอร์แกนกล่าว “ ดังนั้นเมื่อมีคนเลือกฉันเพื่อพยายามรับมือกับสิ่งนั้นมันช่างน่าเศร้าจริงๆมันทำให้ยากขึ้นมาก”

ข่าว

ใส่ความเห็น